|
Il cuatri
dal mźs di fevrār
e je une zornade particolār,
Aldo Taboga di Levrons,
che al č simpri tra i prontons,
a cualsisei invīt a presentāsi,
e cjapā sł cui chel al vūl fotografāsi.
Chest an, Aldo, al finis i agns otante,
che al vūl dī: par gjambe cuarante.
No nd č pōcs, ma nancje tancj,
tant che al pues vivi ancjetancj.
Inte sō vite ogni mistīr al ą fat,
ma nol č mai stāt distrat.
Cussģ al ą scomenēāt come sartōr,
par continuā cul ordenadōr,
e cul timp si č metūt a fā,
no dome par fālu passā,
ma ancje par tirā la atenzion
di une vore di int za in pension.
Ma soredut pai tancj emigrants
che, bandonāts dai sorestans, |
par dut il
mont a son partīts,
cirint di fāsi une gnove lidrīs.
E, Aldo, par fāsi une buine reson:
di ca e di lą dal Nadison
al ą clamāt cussģ chest so sīt,
che aromai di tancj al č seguīt.
Altris iniziativis a ndą vudis,
e ancje se a jerin tant seguidis,
bandonālis al ą scugnūt,
e chest i ą tant tant displasūt,
par vie de salūt malferme
e cirī une medicazion moderne.
In cheste zornade cussģ tant biele,
o voressin che e fos come une stele,
par che Aldo le passąs in sane ligrie
e che nol pensąs a nģe,
cussģ come i augurģn
che al sedi plen di morbin
e la tace par un cin cin alēant,
al vedi la vōs tant che un cjantant. |
